Savaii & Goodbye

Dag lieve (?) allemaal,

Hier weer een update van mij. Ik, die elke dag zeeen van tijd zou moeten hebben, maar toch hopeloos achterloopt met haar blog. Ik heb inmiddels Samoa weer verlaten, en daar heb ik wel wat tranen om gehad. M'n gastgezin was zo leuk en zo lief. Of kwam dat misschien gewoon omdat ik zo leuk ben? Hoe dan ook, ik heb overwogen om langer op Samoa te blijven. Maar het eiland (en vooral de hitte en de muggen) had ik inmiddels wel gezien, en er zouden twee bekenden op dezelfde plek in Australie zijn, waar ik naartoe wilde. Dat maakte dat ik toch heb besloten om Samoa op de geplande datum te verlaten. (Die twee bekenden hebben vervolgens andere plannen gemaakt....lekker dan! Ben ik nog alleen. Maar goed). 

Na ruim 3 weken heb ik het vrijwilligerswerk in Samoa afgerond. Het was niet zoals ik vantevoren had gehoopt/voorgesteld, maar desalnietemin was het erg interessant. De wil is er om slachtoffers van allerlei geweld te helpen, maar de middelen/kennis/organisatie ervan ontbreekt hier en daar nog behoorlijk. Daar heb ik het met mijn gastmoeder, Pepe, die daar ook werkt, veel over gehad. Dat was voor beide partijen erg leerzaam. Ik zal wat foto's toevoegen van medewerkers en mij op kantoor. We staan regelmatig met prullenbakken op de foto, een persoonlijk cadeau van mij voor hen. "Wie geeft nou prullenbakken", zul je denken. Ik dus, aangezien ik kriegel werd van het idee dat er niet eens prullenbakken op kantoor aanwezig waren. Wel bananenschillen en broodkorsten en hierdoor ratten....maar geen prullenbakken. De bijdrage die mensen hebben gegeven voor het vrijwilligersproject, is naar Pepe gegaan. Niet omdat ze toevallig m'n gastmoeder was, maar omdat ik vind dat zij niet alleen haar hart op de goede plaats heeft, maar ook de juiste visie en intelligentie heeft, om Samoa Victim Support Group een stuk verder te helpen. Officieel is zij accountant bij de Victim Support Group, maar eigenlijk doet ze vanalles; rapporten schrijven aan de rechtbank, kinderen plaatsen en de boel op kantoor een beetje in goede banen managen. Met jullie bijdrage kan ze educatie-materiaal aanschaffen voor haar en haar collega's: niemand op kantoor heeft een sociale achtergrond. De meeste hebben mensen een algemene opleiding gedaan (college, zoals onze middelbare school). Het is niet zo gebruikelijk om als Samoaan naar de universiteit/HBO te gaan. Voor veel studies moet je dan naar Australie en Nieuw Zeeland en dat is vaak te duur. Slechts enkelen, de leerlingen met de beste resultaten, kunnen een beurs krijgen. Pepe heeft op die manier kunnen studeren in Australie. Maar dat is slechts voor enkelen studiebollen weggelegd. Door educatie-materiaal aan te schaffen, kunnen ook de slachtoffers weer beter geholpen worden. Ik denk dat we op die manier de meeste mensen kunnen helpen/bereiken. 

Na mijn vrijwilligerswerk heb ik nog een week gehad om andere dingen te doen:

- om het andere grote eiland van Samoa, Savaii te bezoeken. Best saai in mijn eentje in het begin. Ik dacht in Nederland dat het grote gezin van Pepe te druk voor me zou zijn, maar eigenlijk was het best gezellig en was het een overgang om weer alleen te zijn. Doordat Samoa niet erg toeristisch is, heeft het haar natuurlijke traditie en gebruiken behouden. Dat vind ik een groot voordeel. Een nadeel is dat er dus voor toeristen weinig geregeld is. Ik heb Savaii daarom in mijn eentje moeten verkennen. Op zich niet heel moeilijk, er is slechts 1 rondweg, dus verdwalen zou je in principe niet kunnen. Maar ik kan echt altijd wel verdwalen :-). Gelukkig niet verdwaald, oh oh, wat ben ik trots! Een ander ding om trots op te zijn, is dat ik links heb gereden. Tot een aantal jaar terug reden de Samoanen net als ons gewoon rechts, maar er werden zoveel auto's vanuit Australie ingevoerd met het stuur aan de andere kant, dat de Samoanen ook links zijn gaan rijden. Savaii is een dun bevolkt eiland, dus er is geen kip op de weg. Nou ja, er zijn juist wel heel veel kippen op de weg, en varkens. Maar met de mensen en andere auto's valt het erg mee. Dus het rijden was erg goed te doen. Ik heb blowholes gezien (gaten in de rotsen aan de kust, waar water doorheen spuit), lavavelden (begin 1900 is een deel van Savaii verwoest door een vulkaanuitbarsting) en het mooie strand van Manase. 

- Ik heb traditionele dansen van de Samoanen kunnen zien. Zo mooi. De kostuums....de dansen...de vuurspuwers....en natuurlijk de bezwete mannen met tatoos/spierballen en de korte lapjes om de middel :-P

- Tijd om met de kinderen van Pepe op te trekken. Ik heb ze uit school gehaald, geoefend met kokosnoten openen (ik kan het niet, potverdrie), en cacoa gemaakt (er stond een cacoa-boom in de achtertuin, hoe gaaf is dat!). De jongste, Jackie, noemde mij nooit Judith, maar "Palagi", wat 'Westerse' betekent. Een aantal van jullie hebben al gezegd dat het racistisch is. Maar wat weet een kind van 3 daar nou van. Ik vond het grappig. 

Nog iets grappigs: een verkoopster vroeg me waar ik vandaan kwam. Dus ik zei: 'Im from the Netherlands, a small country in Europe". "Oh yes, i know that", zei de verkoopster, "It's the country of Peter Pan too". Ik: "Ehm...no, that's Neverland...i'm from the Netherlands"....nou ja....het kwartje viel niet dus ik heb haar maar in de Disney-waan gelaten :-)

Hoe dan ook...ik heb Samoa verlaten. Met het idee dat ik echt nog een keer terugkom. Ookal had ik altijd gedacht maar eenmalig die kant op te gaan, want 33 uur vliegen is wel heel heel lang. Maar als ik me bedenk dat ik het gastgezin nooit meer zal zien, moet ik huilen. Dus ik neem me maar voor dat onze paden elkaar ooit weer kruisen. 

Foto's ga ik nu meteen op de site zetten! (Als ik veel spelfouten heb gemaakt; ik zit in een internetcafe met muziek, dan kan ik me niet goed concentreren).