Afkicken van Workaholisme

De afgelopen weken heb ik extra hard gewerkt om mijn cliënten zo goed mogelijk over te dragen aan collega's. Nu zit de jeugdzorg midden in een transitie/reorganisatie, wat overdragen van werk nog lastiger maakt dan gewoonlijk. Lijkt een gezin helemaal in balans, gaat het toch weer mis omdat moeder haar medicijnen niet meer heeft ingenomen of doordat een jongere helemaal niet ziek in bed lag maar rondhing bij de coffeeshop (terwijl hij via de mailaccount van zijn moeder school had afgemeld). En een collega die mij zou vervangen, heeft plotseling een andere baan.

Op een gegeven moment is het dan toch vrijdag 17 uur. Het werk is eigenlijk nooit af en ik zou ook best nog een paar uurtjes door zijn gegaan als mijn collega's mij niet hadden meegenomen naar de tapasbar om mijn sabbatical (of zo) in te luiden, met sangria natuurlijk! :-)

Ik vind 'sabbatical' maar een lastig woord. Het geeft me het gevoel dat ik er geen recht op heb. Ik vind het woord meer passen bij 45+-ers die al tientallen jaren werkweken van 60 uur hebben gedraaid. Verdien ik dit wel? Misschien niet nee, daarom heb ik ook onbetaald verlof opgenomen :-)

Hoe dan ook; ik heb een superleuke avond gehad. Veel gelachen en mijn collega's hadden zelfs cadeautjes geregeld. Allemaal spullen om mee te nemen op reis, wat bij elkaar al 3 kilo aan bagage vormt :-)

En dan neem je afscheid van je collega's. Een onbestemd gevoel borrelt op en ik roep dat ik het werk nu al mis. M'n collega's verklaren mij voor gek. Misschien moet ik afkicken van Workaholisme? En komt koudwatervrees opzetten? Mijn werk is zo'n belangrijk onderdeel van m'n leven. Naast alle rompslomp en reorganisatie-stress, biedt het me ook structuur en contacten. Nu heb ik 'niks'.

In de tram naar huis bedenk ik me dat ik nooit met pensioen wil, dat lijkt me maar saai. Rekening houdend met de stijging van de pensioengerechtigde leeftijd, zal ik misschien ook wel nooit met pensioen gaan. Zit ik op m'n 73ste nog steeds met problematische gezinsleden die dan niet roepen dat ik te jong ben om alles te begrijpen, maar juist te oud om de generatiekloof te overbruggen. Jeetje...je hele leven werken met af en toe vakantie...wat een sleur zeg!

Ik stap de tram uit en fiets nog een stukje naar huis. Het onbestemde gevoel maakt plaats voor een gevoel dat ik al heel wat jaren niet meer heb gehad. Het gevoel dat ik kreeg aan het eind van ieder schooljaar; het vrije gevoel, wetende dat er ontelbare weken zomervakantie in het verschiet liggen. Heerlijk!!!